آثار معجز آسا و سند زیارت عاشورا
آثار معجز آسا و سند زیارت عاشورا
1 ـ در زمان مرحوم آیت الله میرزای شیرازی بزرگ در کشور عراق مرض وبا شیوع پیدا کرد و به قدری شدید بود که جنازه قربانیان در کنار خیابان ها رها شده بود و کسی نبود که آن ها را جمع کند ، کسانی هم که امکانات داشتند و می توانستند فرار می کردند ، در همان ایّام روزی در مجلس درس مرحوم آیت الله میرزای شیرازی که در شهر سامرا بود ، شاگردان گفتند که ” آقا وبا به این جا نیز رسیده و سرایت کرده ، چه کنیم ؟ “مرحوم میرزا در مجلس که بزرگان و شارگردانش نشسته بودند فرمود : « من حکم می کنم که از همین امروز همه ، زن و مرد ، کوچک و بزرگ زیارت عاشورا را با 100 لعن و 100 سلام شروع کنید به خواندن تا خداوند این مرض را برطرف نماید . »این خبر یه سرعت در عراق منتشر شد و نقل کرده اند که 3 روز بیشتر طول نکشید که دیگر کسی از شیعیان به مرض وبا از دنیا نرفت و این بیماری به صورت کامل برطرف شد .
2 ـ در عهد زعامت مرحوم آيهاللّه حاج سيّد محمّد حجّت كوهكمرى قحطى و گرانى سختى پديد آمد ، آن مرحوم چهل نفر از طلاّب مهذّب و متديّن را دستور داد كه به مسجد جمكران مشرّف شوند و در پشتبام مسجد به صورت دستهجمعى زيارت عاشورا را با صد سلام و صد لعن و دعاى علقمه بخوانند ، آنگاه به حضرت موسى بن جعفر ، حضرت ابوالفضل و حضرت علىاصغر عليهمالسلام متوسّل شوند ، رفع گرانى و نزول باران را از خداوند بخواهند . چهل تن از طلبه فاضل و متديّن به امر مرجعيّت اعلاى تشيّع به ميعادگاه عاشقان شرفياب شدند ، زيارت عاشورا را طبق دستور آن مرجع آگاه انجام دادند ، مسجد جمكران را به قصد قم ترك كردند . هنوز به دهِ جمكران نرسيده بودند كه باران رحمت سيلآسا فروريخت و طلاّب ناچار شدند كه لباسهاى خود را درآورند ، كفشهاى خود را به دست بگيرند و از ميان سيلابها عبور كنند
.
3 ـ داستان همسرِ صالحه استاد « اشرف حدّاد » را همه شنيدهايد كه به زيارت عاشورا مداومت داشت ، در شب اوّل رحلتش سه بار امام حسين عليهالسلام به ديدارش تشريففرما شدند و در بار سوّم امر فرمودند كه عذاب را از اهل آن قبرستان بردارند .
4 ـ سيّد احمد رشتى هنگامى كه از قافله عقب ماند و از زندگى دست شست ، توسّل فراوان نمود ، سرانجام به محضر كعبه دلها تشرّف يافت ، حجّت خدا بعد از فرمان نماز شب و جامعه كبيره فرمود : « شما چرا عاشورا نمىخوانيد ؟ عاشورا ، عاشورا ، عاشورا » .
5 ـ مرحوم ميرزا ابراهيم محلاّتى ، عموى مرحوم آيهاللّه حاج شيخ بهاءالدّين محلاّتى ، در شب 24 صفر 1336 ه . در شيراز رحلت كرد . در همان شب مرحوم شيخ مشكور در نجفاشرف حضرت عزرائيل عليهالسلامرا رؤيا كرد . از او پرسيد : از كجا تشريف مىآوريد ؟ فرمود : از شيراز ، از قبض روح ميرزا ابراهيم محلاّتى مىآيم . از وضع آن مرحوم در عالم برزخ پرسيد ، فرمود : در بهترين حالت است ، خداوند هزار فرشته موكّل فرموده ، كه از او اطاعت كنند . پرسيد : از كجا ايشان به اين مقام رسيده ؟ فرمود : او سى سال تمام بر زيارت عاشورا مداومت داشت . شيخ مشكور خوابش را به ميرزا محمّدتقى شيرازى نقل كرد ، او به شدّت گريه نمود ، گفته شد : خواب است ، فرمود : بلى ، وليكن خوابِ شيخ مشكور است . فرداى آن روز تلگرافى از شيراز رسيد و صادقه بودن رؤياى شيخ مشكور بر همگان ثابت شد .
6 ـ مرحوم شيخ صدرا بادكوبهاى كه بر زيارت عاشورا مداومت داشت ، در 11 شعبان 1392 ه . درگذشت ، پس از 23 سال هنگامى كه قبر شريفش در موقع تخريب وادىالسلام توسّط رژيم عفلقى شكافته شد ، پيكر پاكش تر و تازه پديدار گرديد .
7 ـ مرحوم حاج شيخ حسن فريد كه داستان سامرّا را از مرحوم حايرى شنيده بود ، به گرفتارى سختى مبتلا مىشود ، از روز اوّل محرّم به زيارت عاشورا شروع مىكند ، روز هشتم از بركت آن زيارت به صورت خارقالعادهاى مشكلش حل مىشود.
8 ـ بانويى كه تا بيست سال بعد از ازدواج اولاد دار نمىشد ، با مداومت بر زيارت عاشورا ـ به مدّت چهل روز ـ صاحب فرزند شد .
9 ـ مرحوم آقانجفى اصفهانى مىنويسد : دو چلّه زيارت عاشورا جهت مطالب مشروعه خواندم و نتيجه گرفتم .
10 ـ مرحوم حاج شيخ عبدالنّبى عراقى كه كتاب ارزشمندى در كيفيّت مداومت بر زيارت عاشورا نوشته ، انگيزه نگارش اين كتاب را برآورده شدن حاجتى به بركت زيارت عاشورا معرّفى مىكند كه به نظر ايشان محال عادى بوده است .
سند زيارت مقدس عاشورا
آنچه از متن زيارت عاشورا و دعاى علقمه تقديم گرديد ، بر اساس نقل شيخ طوسى در كتاب « مصباح المتهجّد » از محمّد بن خالد طيالسى ، از سيف بن عميره ، از صفوان بن مهران ، از امام صادق عليهالسلام و از علقمة بن محمّد حضرمى از امامباقر عليهالسلاممىباشد .[1] جمعى از بزرگان در مورد اثبات صحّت اين سند به تفصيل سخن گفتهاند كه فقط اشاره مىكنيم :
1 . مرحوم حاج ميرزا ابوالفضل تهرانى ، متوفاى 1316 ق . كه به تفصيل در اين رابطه سخن گفته است .[2]
2 . آية اللّه حاج شيخ نصراللّه شبسترى قدسسرهكه در حدود 50 صفحه پيرامون سند آن بحث كرده است .[3]
3 . آية اللّه حاج سيد موسى شبيرى زنجانى ، از مراجع تقليد كه در پاسخ استفتايى به تاريخ 28 / ع 1 / 1428 ق . به خط شريف خود به تفصيل بحث كرده و اثبات كرده كه كه طريق شيخ طوسى به كتاب محمّد بن خالد طيالسى صحيح ، مورد وثوق و همگى از بزرگان اماميه و مورد اعتماد هستند ، و سند در نهايت اعتبار است .[4]
همسو با قرآن
برخى از روشنفكر نماها در مورد زيارت عاشورا از نظر محتوا ترديد كرده گفتهاند : در زيارت عاشورا افرادى به نام و افرادى به وصف لعن شدهاند ، در حالى كه پيشوايان ما اهل لعن نبودند ! ! در پاسخ بايد گفت :آيا پيشوايان ما راهى به جز راه قرآن مىپيمودند ؟ آيا قرآن كريم افرادى را به اسم و افرادى را به وصف لعن نكرده است ؟ در قرآن كريم 37 بار واژه لعن به خدا نسبت داده شده ، به افراد و گروههايى چون : ابليس ، كافران ، دروغگويان و ستمگران لعن شده است .[5] در موردى به حضرت داود و حضرت عيسى[6] و در مواردى به فرشتگان و ديگران نسبت داده شده است .[7]
همسو با سنّت
بر اساس روايات معتبر كه در كتب اهل سنّت به سند صحيح رسيده ، پيامبر اكرم صلىاللهعليهوآلهوسلم افرادى را به نام و افرادى را به وصف لعن كرده ، كه از آن جمله است :
1 . حكم بن ابىالعاص ، كه پيامبر او را و نسلش را لعن كرد .[8]
2 . ابوسفيان ، كه معاويه دستش را گرفته از مسجد بيرون برد ، پيامبر اكرم فرمود : خداوند پيرو و پيشرو را لعنت كند .[9]
3. معاويه ، كه ابوذر به وى گفت : از پيامبر شنيدم كه ترا لعن كرد .[10]
4 . مروان بن حكم ، كه عايشه گفت : از پيامبر شنيدم كه فرمود : منظور از « شجره ملعونه » در قران : پدرت حكم و پدر بزرگت : ابوالعاص مىباشد .[11] پس محتواى زيارت عاشورا كه لعن به ستمگران ، خاندان ابوسفيان ، خاندان مروان ، خاندان زياد و ديگر ستمگران مىباشد ، دقيقاً با قرآن كريم و سيره پيامبر اكرم صلىاللهعليهوآلهوسلم منطبق مىباشد .
[1] . شيخ طوسى ، مصباح المتهجّد ، ص 777 .
[2] . تهرانى ، شفاء الصّدور فى شرح زيارة العاشور .
[3] . شبسترى ، اللّؤلؤ النّضيد ، ص 23 ـ 71 .
[4] . استفتاء شماره : 4383 ، تاريخ ورود به دفتر 30 / 1 / 86 .
[5] . سوره ص ، آيه 78 ؛ سوره احزاب ، آيه 64 ؛ سوره نور ، آيه 7 ؛ سوره هود ، آيه 18 .
[6] . سوره مائده ، آيه 78 .
[7] . سوره آلعمران ، آيه 87 .
[8] . حاكم ، مستدرك صحيحين ، ج 4 ، ص 481 .
[9] . ابن ابى الحديد ، شرح نهجالبلاغه ، ج 3 ، ص 79 .
[10] . احمد حنبل ، المسند ، ج 4 ، ص 421 .
[11] . سيوطى ، الدّر المنثور ، ج 4 ، ص 191 .