مدرسه علمیه الزهرا خلخال

1- امام موسی کاظم علیه السلام:

مَا مِنْ شَيْ‏ءٍ تَرَاهُ عَيْنُكَ إِلَّا وَ فِيهِ مَوْعِظَةٌ.

چیزی نیست که چشمانت آن را بنگرد، مگر آن که در آن پند و اندرزی است.

امالی(صدوق) ص 509

2- امام على عليه السلام:

في وَصيَّتِهِ لابنِهِ و هُو يَعِظُهُ: أحيِ قَلبَكَ بالمَوعِظَةِ؛

- در مـقام انـدرز بـه فـرزند خود-: دلت را بـا اندرز زنده گردان.

تحف العقول ص 69 - نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 392 ، نامه 31

3- امام على عليه السلام:

الْمَوَاعِظُ صِقَالُ النُّفُوسِ وَ جِلَاءُ الْقُلُوب‏

اندرزها صيقل بخش جان ها، و جلا دهنده دل هاست.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 224 ، ح 4524

4- امام على عليه السلام:

بالمَواعِظِ تَنجَلي الغَفلَةُ؛

با اندرزهاست كه (پرده) غفلت كنار مى رود.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 224 ، ح 4530

5- پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلّم:

كَفى بالمَوتِ واعِظا؛

مرگ براى اندرز گرفتن بس است.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 275 ، ح 28 - تحف العقول ص 35

6- امام على عليه السلام:

العاقِلُ مَن وَعَظَتهُ التَّجارِبُ؛

خردمند كسى است كه تجربه ها او را پند دهد.

تحف العقول ص 85 - من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 388

7- امام على عليه السلام:

كَفى عِظَةً لِذَوي الألبابِ ما جَرَّبوا؛

براى خردمندان، تجربه هاى آنان پندى است كافى.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 386 ، ح 6547

8- امام على عليه السلام:

إذا أحَبَّ اللّه عَبدا وعَظَهُ بالعِبَرِ؛

هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را با عبرت ها پند دهد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 134 ، ح 3026

9- امام على عليه السلام:

مَن فَهِمَ مَواعِظَ الزَّمانِ لَم يَسكُنْ إلى حُسنِ الظَّنِّ بالأيّام؛

هركه پندهاى زمانه را بفهمد، به روزگار خوشبين نباشد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 435 ، ح 7517

10- امام على عليه السلام:

في صِفَةِ الدُّنيا: إنَّ الدُّنيا … دارُ مَوعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِها… ذَكَّرَتهُمُ الدُّنيا  فَتَذَكَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا

- در وصف دنيا- : همانا دنيا… سراى پند است براى كسى كه پند گيرد… دنيا به آنان يادآورى كرد و ايشان يادآور شدند، آنان را خبر داد و ايشان تصديق كردند، آنان را پند داد و ايشان پندش را پذيرفتند.

نهج البلاغة(صبحی صالح) ص 493 ، حكمت 131

11- امام صادق عليه السلام:

السَّعيدُ يَتَّعِظُ بمَوعِظَةِ التَّقوى و إن كانَ يُرادُ بالمَوعِظَةِ غَيرُهُ؛

انسان سعادتمند، اندرزِ به تقوا را آويزه گوش خود مى كند، هرچند مخاطب آن اندرز كسى ديگر باشد.

كافي(ط-الاسلامیه) ج 8، ص 151، ح 132

12- امام على عليه السلام:

لِلكَيِّسِ في كُلِّ شَيءٍ اتِّعاظٌ؛

انسان زيرك، از هر چيزى پندى مى آموزد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 404 ، ح 6826

13- امام على عليه السلام:

أَبْلَغُ الْعِظَاتِ الِاعْتِبَارُ بِمَصَارِعِ الْأَمْوَات‏

رساترين پندها، عبرت گرفتن از آرامگاه هاى مردگان است.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 471 ، ح 10764

14-امام صادق عليه السلام:

أَصْدَقَ الْقَوْلِ وَ أَبْلَغَ الْمَوْعِظَةِ وَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ كِتَابُ اللَّه‏

راست ترين سخن و رساترين پند و بهترين داستان، كتاب خداست.

من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 402 ، ح 5868 - أمالي (صدوق) ص 488

15- امام على عليه السلام:

إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ يَعِظْ أَحَداً بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآن‏

خداوند سبحان هيچ كس را به چيزى چون اين قرآن اندرز نداده است.

نهج البلاغة(صبحی صالح) ص 254 ، خطبه 176

16- امام على عليه السلام:

لا واعِظَ أبلَغُ مِن النُّصحِ؛

هيچ واعـظـى مـؤثرتر از نصيحت نيست.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 537 ، ح 9887

17- امام على عليه السلام:

مَن كانَ لَهُ في نَفسِهِ واعِظٌ كانَ علَيهِ مِن اللّه حافِظٌ؛

هر كه واعـظى درونـى داشته باشد، او را از جانب خداوند نگهبانى است.

بحار الأنوار(ط-بیروت) ج 75 ، ص 67، ح 11

18- امام سجّاد عليه السلام:

ابْنَ آدَمَ إِنَّكَ لَا تَزَالُ بِخَيْرٍ مَا كَانَ لَكَ وَاعِظٌ مِنْ نَفْسِكَ وَ مَا كَانَتِ الْمُحَاسَبَةُ مِنْ هَمِّكَ وَ مَا كَانَ الْخَوْفُ لَكَ شِعَاراً وَ الْحَذَرُ لَكَ دِثَاراً

اى فرزند آدم! تا زمانى كه واعظى از درون دارى و به حسابرسى (اعمالِ خود) اهتمام مى ورزى و ترس (از خدا و كيفر الهى) جامه زيرين تو باشد و پرهيز بالاپوشت، پيوسته در خير و صلاح خواهى بود.

تحف العقول ص 280

19-امام باقر عليه السلام:

مَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظاً فَإِنَّ مَوَاعِظَ النَّاسِ لَنْ تُغْنِيَ عَنْهُ شَيْئاً.

كسى كه خداوند براى او واعظى درونى قرار ندهد، موعظه هاى مردم هرگز در او سودمند نمى افتد.

تحف العقول ص 294

20- امام على عليه السلام:

الجاهِلُ لا يَرتَدِعُ، و بالمَواعِظِ لا يَنتَفِعُ؛

نادان باز نمى ايستد (هيچ نهى و بازداشتى در او اثر نمى كند) و پند و اندرزها سودش نمى دهد.

غررالحکم و دررالکلم ص 92 ، ح 1757

21- امام على عليه السلام:

مَن لَم يُعِنْهُ اللّه على نَفسِهِ لَم يَنتَفِعْ بِمَوعِظَةِ واعِظٍ؛

كسى كه خدا او را بر نفسش كمك نكند، از پند هيچ پندگويى سود نبرد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 427 ، ح 7242

22- امام على عليه السلام:

بَينَكُم و بَينَ المَوعِظَةِ حِجابٌ مِن الغِرَّةِ؛

ميان شما و اندرز، پرده اى از بى خبرى آويخته است.

نهج البلاغة(صبحی صالح) ص 525 ، حكمت 282

23- پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلّم:

عِظْ نَفْسَكَ فَإِنِ اتَّعَظْتَ فَعِظِ النَّاسَ وَ إِلَّا فَاسْتَحْيِ مِنِّي‏

خودت را اندرز ده. اگر از آن سود بردى، آن گاه مردم را نيز اندرز ده و گرنه از من شرم كن.

مجموعه ورام ج 1 ، ص 239

24- امام على عليه السلام:

إِنَّ الْوَعْظَ الَّذِي لَا يَمُجُّهُ سَمْعٌ وَ لَا يَعْدِلُهُ نَفْعٌ مَا سَكَتَ عَنْهُ لِسَانُ الْقَوْلِ وَ نَطَقَ بِهِ لِسَانُ الْعَقْلِ.

اندرزى كه هيچ گوشى آن را دور نمى اندازد و هيچ سودى با آن برابرى نمى كند، آن اندرزى است كه زبانِ گفتار از آن خاموش شود و زبانِ كردار بدان گويا گردد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 155 ، ح 3372

25- امام على عليه السلام:

عَوّد اُذُنَکَ حُسنَ الإستِماعِ وَ لا تُصغِ إلی ما لا یَزیدُ فی صَلاحِکَ استِماعُهُ؛

گوش خود را به خوب شنیدن عادت ده و به سخنی که به اصلاح و پاکی تو نمی افزاید گوش مسپار.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 215 ، ح 4211

26- امام على عليه السلام:

خادع نَفسَکَ فی العِبادَةِ وَ ارفُق بِها وَ لا تَقهَرها وَ خُذ عَفوَها وَ نَشاطَها إلّا ما کان مَکتوباً عَلَیکَ مِنَ الفَریضَةِ.

برای عبادت نفس خود را بفریب و با او ملایمت کن، با زور وادار به عبادتش نکن و در زمان فراغت و نشاطش او را به عبادت نگیر، مگر در واجباتی که باید آنها را در وقتشان به جای آوری.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 460 ، نامه 69